Het ere ontvangst tijdens onze eerste dag stage.

De hoofdreden van mijn bezoek aan Nepal was de stage. Hier zal ik u meer vertellen over de ervaring met het Nepalese onderwijs.
Allereerst werden wij (Jeroen Strijker en ik) daar op de eerste stagedag ontvangen als eregast. We werden op de eerste verdieping van het gebouw geroepen waar we een speech kregen van de principal. Hij verwelkomde ons in Nepal en op zijn school. Daarna was het onze beurt om een speech te geven. Dit hele ritueel werd vervolgd door een bloemenkrans om de nek en tikapoeder op ons voorhoofd. Dit is te zien op de foto hierboven.

Na deze eerste kennismaking mochten wij de klassen bezoeken. Op het moment dat we een klas binnenkomen staan alle leerlingen op. Met hun handen tegen elkaar verwelkomen ze ons met de woorden: ‘good morning sir’ (hieronder ziet u een foto waarop dit kunt zien). Ze gaan ook niet eerder zitten dan wanneer de leraar of wij aangeven dat ze mogen zitten. Deze discipline zijn wij niet gewend vanuit het Nederlandse onderwijs. Het voelt echter wel heel bijzonder wanneer de kinderen allemaal gaan staan en je met veel respect verwelkomen.

De manier waarop de kinderen je verwelkomen, is ook de manier waarop men elkaar daar groet: ‘namaste’.

De duidelijkheid was wel ver te zoeken op onze stageschool. Voor welke klas we zouden komen te staan en welke uren we les zouden moeten geven was nog niet bekend.
De eerste weken stond in het teken van de verjaardag van de school. Elk jaar vieren ze dat de school weer een jaartje ouder is. Dit jaar werd dat ook gevierd. Kinderen lieten toen hun eigen projecten zien.

Tot slot het lesgeven zelf. Het lesgeven zelf was niet altijd eenvoudig. De leraren daar wilden de kinderen sporadisch door lichamelijke straffen (slaan, in wangen knijpen of aan haren trekken) nog wel eens de orde bewaren. Dit waren wij niet gewend en deden wij dan ook niet. Sommige kinderen verwachtten bijna dat we dit zouden doen. Verder hadden de kinderen wel een zodanige discipline dat lesgeven qua orde houden niet heel moeilijk was. Wat ik wel als moeilijk heb ervaren was de taalbarrière. De kinderen daar spraken wel Engels, maar een beetje op hun eigen manier. En ze konden natuurlijk ook Nepalees en dus communiceren zonder dat ik dit begreep. Verder was dit op zijn beurt ook weer erg nuttig om je er van bewust te maken op welke manieren je communiceert en kunt communiceren.

Kinderen beginnen ’s ochtends in de matrix.